مهدي روانشاد نيا‌، استاد دانشگاه گفت‌: پروژه ساختمانی ما چند چالش تقريبا هم رده دارد

که ارتباطي نزديک و فوريت و ضرورت يکساني دارند و بايد باهم حل وفصل شوند‌. وي چالش اول صنعت ساختمان

را طول کوتاه عمر مفيد ساختمان‌ها دانست و گفت‌: بنا به اعلام مرکز آمار ايران‌، براي 120 ميليون مترمربع

زيربنا در سال 1391 مجوز ساخت صادرشده که اگر قيمت هر متر دو ميليون تومان در نظر گرفته شود‌،

240 هزار ميليارد تومان مي شود‌، آن هم براي ساختمان هايي که با ديدي خوش بينانه 30 سال عمر مفيد دارند‌.

دکتر روانشاد نيا افزود‌: البته رقم هايي که براي عمر مفيد ساختمان عنوان مي شود‌، متفاوت است

و از 25 تا 30 سال يا کمي بيشتر را شامل مي شود‌. حال اگر عمر مفيد را 30 سال در نظر بگيريم

يعني 8 هزار ميليارد تومان سالانه استهلاک اين سرمايه‌است که از بين مي رود‌. بنابراين اگر يک سال عمر مفيد

ساختمان‌ها را افزايش دهيم‌، هشت هزار ميليارد تومان پول به دست آورده ايم و اگر هزينه ساخت ساختمان

را متري يک ميليون تومان در نظر بگيريم به معني اين است که هشت ميليون مترمربع مي توان اضافه‌تر ساخت‌.

روانشاد نيا با بيان اينکه چالش دوم موجود در پروژه ساختمانی، بحث تأمين سرمايه‌است‌،

گفت‌: صنعت ساختمان در ايران‌، خصوصي ترين صنعت کشور است درحالي که در بسياري از جاهاي دنيا و حتي

کشورهاي پيش رفته‌، اتفاقا دولتي ترين صنعت محسوب مي شود‌. وي افزود‌: قانون اساسي به دولت و حکومت

براي تأمين مسکن مردم تکليف کرده و لابد بخشي از اين تکليف هم تأمين مالي است‌.

اين عضو هيئت علمي دانشگاه با بيان اينکه در تأمين مالي نبايد روي يک روش تمرکز کنيم

گفت‌: بايد به سبدي از روش‌هاي تأمين مالي فکر کنيم که در آن هم تسهيلات باشد و هم صندوق هاي زمين

و مسکن‌، قراردادهاي مشارکتي که مردم منعقد مي کنند و در تأمين مالي سهم دارد و ساير روش‌ها‌.

وي تأکيد کرد‌: ما بايد به فکر ترکيبي از روش هاي تأمين مالي باشيم تا هرگاه متقاضي مراجعه کرد

با انواع گزينه هاي تأمين مالي مواجه شود‌.

اين استاد دانشگاه چالش سوم پروژه ساختمانی را عدم تداوم زنجيره ساخت و تأمين مسکن و ساختمان ذکر کرد

و گفت‌: در اين سيستم با صنعتي مواجه ايم که کسي مسئوليت نمي پذيرد‌، سودجويي در آن

مثل همه فعاليت هاي اقتصادي حاکم است‌، مکانيزم هاي درستي در آن به وجود نيامده و درنتيجه کيفيت ساخت

ساختمان تحت تأثير قرارگرفته و اکنون شاهد افت کيفيت هستيم‌. وي علل بسياري از مشکلات موجود را عدم

مديريت درست زنجيره تأمين ساختمان و مسکن دانست و گفت‌: اکنون توليدکننده مصالح‌، شهرداري‌،

نظام مهندسي و سازنده هرکدام کار خود‌شان را مي کنند‌. درنهايت هم آن ساختمان به خريدار و بهره بردار

مي رسد‌، ولي بخش بهره برداري هم به حال خود رهاشده و کسي متولي و مسئول بهره برداري از ساختماني

که قرار است 30 سال مورداستفاده قرار گيرد نيست‌. روانشادنيا دليل عدم راه اندازي بخش «بهره برداري حرفه اي

از ساختمان» در کشور را‌، همان دلايلي عنوان کرد که به موجب آنها هنوز به شناسنامه فني و ملکي و نيز بيمه

تضمين کيفيت‌، عليرغم تصريح در قانون نظام مهندسي و کنترل ساختمان‌، عمل نشده‌است‌.

وي افزود‌: اکنون خريدار خانه اي را مي خرد که نه مي داند سازه‌اش چيست‌، نه مشخصات آن را مي داند و نه اينکه چگونه بايد نگهداري شود‌. اين مدرس دانشگاه آخرين حلقه زنجيره تأمين ساختمان و مسکن را بازيافت مصالح عنوان کرد و گفت‌: در آخر هم مي توان مصالح را بازيافت و استفاده مجدد کرد که ما اين کار را هم نمي کنيم‌.

وي در خصوص چالش بعدي پروژه ساختمانی گفت‌: برآورد شده که 124 ميليارد دلار در کشور سالانه مصرف انرژي

داريم که 35 تا 40 درصد آن در پروژه ساختمانی است که البته تلفات آن هم خيلي زياد است‌. وي افزود‌: دقت کنيد

که رقم 124 ميليارد دلار مصرف سالانه انرژي در کشور از 240 هزار ميليارد تومان سرمايه گذاري ساليانه بيشتر

است‌.

وي چالش پنجم صنعت ساختمان کشور را چالش محيط زيست ذکر کرد و گفت‌: اين چالش را نبايد دست کم گرفت

چراکه به اندازه هرکدام از بقيه مشکلات وزن دارد‌.

وي با تأکيد بر اينکه « پروژه ساختمانی ما به شدت در حال آسيب زدن به محيط زيست است»

گفت‌: ما داريم منابع را به بدترين نحو ممکن مصرف مي کنيم‌. جالب است

بدانيد براي گرفتن گواهينامه ليد (‌LEED‌) در کشورهاي پيشرفته‌، ساختمان بايد محل ذخيره آب باران داشته باشد

تا مثلا آب براي آبياري باغچه و يا آب فلاش تانک سرويس بهداشتي را تأمين کند‌، امري که حتي در همين تهران

هم امکان پذير است ولي الآن آب هاي سطحي فقط باعث سيلاب مي‌شوند.